Είναι αλήθεια....

.….πως τις πρώτες μέρες σου στο δάσος σαν κουκουβάγια τις πέρασες

μαζί με την κουκουβάγια που έρχεται κάθε χίλια χρόνια?

(είπε ο karaflokotsifas στην κουκουβάγια για να την τραβήξει από την σκέψη

της, γιατί νόμιζε πως η μεγάλη παύση που έκανε, οφείλονταν σε σκέψεις

στενάχωρες , μιας και ο ίδιος έκανε το λάθος πριν λίγο να την ρωτήσει πως

ξεπέρασε την απώλεια του μεγάλου έρωτα της)

((Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, εκείνες οι μέρες ήταν σαν στιγμές και τα χρόνια έφευγαν με τόση ταχύτητα, που δεν καταγραφόντουσαν από τα ραντάρ του χωροχρόνου! Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ο χρόνος δεν μας χρέωνε. Ήταν σαν να ζούσαμε στο όνειρο κάποιου άλλου, κάνοντας τα πράγματα που φαινόντουσαν απίθανα, με τον ποιο απλοϊκό τρόπο.

Το μόνο που φοβόμασταν τότε, σε αυτή την ονειρική μας περιπέτεια, ήταν να μην ξυπνήσει κάποτε αυτός ο άλλος και χαθούμε εμείς!!!

Όλα ήταν πολύ πιο απλά από ένα σημείο και έπειτα.

Η αρχή όμως φίλε μου… η αρχή ήταν βουνό, το ποιο ψηλό βουνό που μπορούσα να φανταστώ τότε.

Όλα ξεκίνησαν όταν συνάντησα εκείνη. Μια μέρα, που όλα για μένα ήταν μάταια. Που τίποτα δεν με άγγιζε πια.

Ήταν μια μέρα σαν της άλλες. Ένα πρωινό, που δεν είχε όμως την ευωδιά που είχαν τα άλλα πρωινά που είχα ζήσει ως τότε.

Όλα είχαν αλλάξει. Όλα είχαν χαθεί!!! Τίποτα δεν είχε σημασία για μένα.

Δεν υπήρχε κάτι να περιμένω, ούτε κάτι να ελπίζω πια.

Καθόμουν μόνη στην άκρη ενός κλαδιού , με το βλέμμα μου χαμένο στον ορίζοντα.

Δεν ένοιωθα την ύπαρξη των περαστικών, ούτε και με ένοιαζε τη σκεφτόντουσαν για μένα όσοι με γνώριζαν. Γιατί στην πραγματικότητα δεν με ήξερε κανένας, μα ούτε και με ενδιέφερε κανένας πια.

Δεν με ένοιαζε ούτε ο πόνος που ένοιωθα στο στήθος μου, ούτε που το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει …

Πόσο πολύ τα πράγματα άλλαξαν !!! Κι όμως … όλα παρέμειναν ίδια.

~ Μπορεί οι εικόνες να αλλάζουν, μα η ουσία όλων παραμένει η ίδια. Ακόμα και

όταν η ύλη χαθεί !!!

Η φωνή της με τράβηξε από της σκέψεις μου. Ήρεμη, σίγουρη, μπάσα φωνή.

Τόσο γλυκιά… σχεδόν τραγουδιστή.

Αυτό που με έκανε να την προσέξω όμως ήταν αυτό που είπε. Η διατύπωση της σκέψης της που ταυτίζονταν με την δική μου.

Σα να διάβασε την σκέψη μου…

~ Κάτι μου θυμίζει αυτό, είπα γυρνώντας προς το μέρος που άκουσα την φωνή της.

~ Μάλλον σου θυμίζει μια αλήθεια που ξέχασες . Ότι θεωρούμε δεδομένο εάν κάποτε σταματήσουμε να το σκεπτόμαστε και να το επιβεβαιώνουμε παύει να υπάρχει για εμάς.

Ωστόσο ακόμα και όταν σβήσει η μορφή, η ουσία της παραμένει ζωντανή.

Ακόμα και όταν η ύλη χαθεί!!!

~ Ναι άλλα αν η μορφή σβήσει και χαθεί από κάτι που μέχρι χθες το επιβεβαίωνες κάθε στιγμή. Και η σκέψη ακόμη και τώρα, δεν λέει να πάψει

να επιβεβαιώνει και να χαϊδεύει αυτό που δεν υπάρχει πια, πως η ουσία της μορφής σήμερα, παραμένει ίδια?

~ Μιλάς σαν να ξέχασες πως το παρόν το παρελθόν και το μέλλον εκδηλώνονται στον ίδιο χρόνο.

Υπάρχουνε ξέρεις πλάσματα, που σκέφτονται και ζουν μόνο το παρόν, λες και δεν υπάρχει τίποτα μετά η πριν απ΄ αυτό και έτσι ζουν με τον φόβο.

Είναι και κάποια πλάσματα που κόλλησαν στο παρελθόν και έτσι ζουν λάθος.

Όμως είναι και άλλα πλάσματα που σκέφτονται μόνο το μέλλον και δεν ζουν καθόλου.

Εσύ, εσύ όμως φίλη μου, έχεις να θυμηθείς πολλά, γιατί η αγάπη για άλλα πράγματα σε απορρόφησε από την αληθινή γνώση!!!

Είναι η ώρα για να ενώσεις το παρελθόν το παρόν και το μέλλον σου σε μια ενότητα και να αναλάβεις τα πραγματικά σου καθήκοντα.

Ήρθε η στιγμή να αναλάβεις την θέση μου.

Εγώ τέλειωσα την δουλειά μου σ αυτό το δάσος!!! ))

~Ξέρεις κάτι karaflokotsifa? Ότι αγαπάμε αληθινά δεν χάνεται ποτέ.

(είπε χαμογελώντας στον κότσυφα με νόημα η κουκουβάγια)

Τότε κουνώντας το κεφάλι του τσίου…..