Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Μια φορά κι έναν καιρό.....

.....ήταν ένα πουλί.....ένα μυστήριο πουλί....που είχε βρει τον δρόμο του...τον σκοπό της ζωής του, που θα έλεγαν και οι διανοούμενοι, ωστόσο...την  στιγμή  που ήταν έτοιμο να φτάσει εκεί που ήθελε....τα άφησε όλα και έκανε πίσω...χτύπησε με δύναμη τα φτερά του και φράάάαααααπ!!!!! Χάθηκε όπως εμφανίστηκε από το πουθενά ...έτσι ξαφνικά...
-Μάααα....γιατί να κάνει πίσω???  (ρώτησε η τσουκνίδα) Γιατί κάποιος που κάνει τόσο κόπο να αποκτήσει κάτι, και μετά να δώσει μια και να τα σκορπίσει όλα???
-Ίσως να μην ήταν τελικά αυτό που ήθελε.... (είπε ο παπαγάλος)
-Η μπορεί να βαρέθηκε...ή να του συνέβη κάτι τρομερό... (είπε η παπαγαλίνα κοιτώντας την κουκουβάγια με αγωνία)....

-Λέτε να πέθανε??? (ψιθύρισε η τσουκνίδα με κομμένη την ανάσα )
-Αφήστε την κουκουβάγια να μας πει την συνέχεια (είπε με τόνο που δεν σήκωνε αντιρρήσεις το Δυοσμαράκι )
-Πολλές φορές, (συνέχισε η κουκουβάγια) κάποια πλάσματα, αφήνουν μια πραγματικότητα που φαίνεται να είναι ιδανική, γιατί πρέπει να γεμίσουν την δεξαμενή της γνώσης, ή της  ουσίας αν θέλετε. Και ενώ πριν είχαν αρκετή δράση σ΄αυτή την πραγματικότητα που ζούσαν...κάποια στιγμή σταμάτησαν αυτή την δράση και η πραγματικότητα αυτή χωρίς άλλη δράση από μέρους τους σταμάτησε να υπάρχει, κατά κάποιο τρόπο.
Η καλύτερα θα ήταν αν λέγαμε πως: φαινομενικά αυτή η πραγματικότητα σταμάτησε για αυτά τα πλάσματα να υπάρχει.
-Μα...γιατί προσέθεσες την λέξη φαινομενικά? (αναρωτήθηκε η τσουκνίδα) Αφού η δράση κάποιου σταματά, η πραγματικότητά του...δεν υπάρχει!
-Να δεις που δεν θα την τελειώσουμε την ιστορία (είπε ο παπαγάλος)
-Γιατί το είπες αυτό? (τον ρώτησε η κουκουβάγια)
-Γιατί κάτι μου λέει ότι τώρα θα αρχίσεις τις ερωτήσεις, το έχω ξαναδεί αυτό (είπε ο παπαγάλος γέρνοντας το κεφάλι του δεξιά την στιγμή που η παρέα ξεσπούσε σε δυνατά γέλια)
-Μα οι ερωτήσεις δεν είναι αυτές που κάνουν την κάθε ιστορία να ξεδιπλώνεται καλύτερα? (ρώτησε η παπαγαλίνα )
-Όχι στις δικές μου ιστορίες... (είπε η τσουκνίδα) μόνο στις κουκουβάγιας τις ιστορίες και του karaflokotsifa συμβαίνει αυτό (συνέχισε, για να ξανά αρχίσει το γέλιο από όλη την παρέα)
-Ωραίαααα....(είπε η κουκουβάγια) Λοιπόν για το χατίρι της παρέας,  ας κάνω την εξής ερώτηση: από την στιγμή που κάποιο πλάσμα σταματήσει να είναι αιτία...σταματώντας την δράση του, η πραγματικότητα που είχε δημιουργήσει  πριν,  παύει να υπάρχει, ή μήπως όχι?
-Αυτή η ερώτηση μου μοιάζει με παγίδα (είπε η τσουκνίδα χαμογελώντας)
-Δεν βιάζομαι καθόλου (είπε η κουκουβάγια με ηρεμία και μια γλυκύτητα στην φωνή της) μπορώ να περιμένω για όσο θέλετε.
-Τώρα ήρθατε στα λόγια μου (είπε ο παπαγάλος με νάζι και το γέλιο του διατάραξε την ησυχία  του δάσους)
-Όχι δεν νομίζω πως παύει να υπάρχει η πραγματικότητα κάποιου, αν αυτός σταματήσει να είναι αιτία σταματώντας την δράση του. (είπε ο karaflokotsifas ) Και όχι μόνο δεν παύει να υπάρχει η πραγματικότητα, άλλα ακόμα και χωρίς να δρα σ αυτήν ο ίδιος, μπορεί  να γίνεται αιτία και να  παράγει αποτέλεσμα, ακόμη και εν τη απουσία του.....Ίσως όχι με την ίδια συχνότητα που υπήρχε πριν, όταν αυτός ήταν παρών....αν και αυτό δεν είναι κανόνας και κάποιες φορές η αποτελεσματικότητα κάποιου, μπορεί να είναι μεγαλύτερη, όχι ενώ είναι παρών, άλλα ενώ αυτός απουσιάζει.
-Επιτέλους ακούσαμε την φωνή σου karaflokotsifa (είπε η κουκουβάγια για να ξεσπάσει από όλους και πάλι ένα δυνατό γέλιο)
-Γιατί γελάτε ρε παιδιά??? (ρώτησε τάχα με θλιμμένο ύφος το κοτσύφι) Νομίζετε πως είναι λάθος άποψη αυτή που σας είπα? (ξαναρώτησε ο κότσυφας κοιτώντας αυτή τη φορά την κουκουβάγια)
-Ας ρωτήσουμε τα παιδιά karaflokotsifa ....ίσως τελικά αυτή η ιστορία να αργήσει λίγο παραπάνω αλλά  θα τελειώσει παπαγαλάκο μου (είπε η κουκουβάγια για να πέσει το γέλιο της αρκούδας και πάλι απ'ολους)

-Ε τότε....τσίου.........!!!!!!!!!!