Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Αντίσταση με ένα ποίημα...

Το αρχικό κάλεσμα ήταν της Εαρινής Συμφωνίας,

στον τον Φυσιοδίφη.

Από αυτόν η σκυτάλη πέρασε στον skoinovati

και στην συνέχεια στην "Η"...


που μου έκανε την πρόταση να αντισταθώ με ένα ποίημα.....


Αντιστέκομαι λοιπόν κι εγώ από δω,
με ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη....



" Η μπαλάντα του κυρ' Μέντιου"

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
ε κουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.


Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρεις. Όπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινίσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".


Κώστας Βάρναλης

Με την σειρά μου εγώ να δώσω την σκυτάλη σε
* mamma

* dyosmaraki
* genna

που αντιστέκονται έτσι κι αλλιώς.... ποιητικά





τέλος τσίου...










25 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πάντως κι ο "ήλιος" που βγήκε
"σ' άλλη θάλασσα άλλη γη" αποδείχθηκε πολύ...θολός!

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Η "Μπαλάντα του κυρ'Μέντιου" από τα αγαπημένα μου ποιήματα!
Αντισταθείτε!!!Κι ό,τι βγει:))Κάτι θα βγει...
φιλί,κότσυφά μου;)

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ Ασκαρδαμυκτί Καλησπέρα.
Σαν να λέμε ματιασμένος ένα πράγμα?
Αντισταθείτε...γιατί χανόμαστε...
Φιλιά...

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ " Ψυχή μου" δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο για να κάνω...αντίσταση με ποίημα.
Πολλά φιλάκια τσίιιιου...

genna είπε...

Αυτή δεν σου είπε καμιά εξυπνάδα, ελευθερο εντελώς σ' άφησε, ασε που βλέπει τι γράφω και μάλλον για να μ' εκ εκδικηθεί ξαναπροτείνομαι, όλη τη ποίηση θα τη βάλω στο μπλογκ μου, πως να γραψω κάτι δικό μου...
μήπως είναι καιρόν να φτιάξω κι εγώ κανένα στιχάκι... κοτυφάκο φιλάκι, δώσε ακαι σ' αυτήν μια σταλίτσα απ' την Αγάπη μου......


Πάλι θα την πάταγα, δεν έφυγαν οι επαληθεύσεις...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερα καλε μου Kαραφλοκοτσυφα.Θαυμασιο το ποιημα.Τζαμπα γκρινιαζες.Ηταν και μια πολυ καλη ευκαιρια για μενα να διαβασω ολους τους στιχους αυτου του αριστουργηματος.:)
Σε φιλω με σκετη καληνυχτα και χωρις παραμυθι αποψε.
Ο ρεαλισμος του Βαρναλη δεν το επιτρεπει.
:)

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ genna αν εννοείς την
κυρα κουκουβάγια , ναι δεν χάνει τίποτα, έχεις απόλυτο δίκιο.
Νομίζω όμως ότι είσαι από τις καλύτερες επιλογές όταν το θέμα είναι η ποίηση.
Και ναι...θα είναι ωραίο να γράψεις κάτι δικό σου (θα το θελα πολύ στο εχω ζητήσει εξάλλου)
Φιλάκια και σε σένα...και σ ευχαριστώ

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ "Η" σ ευχαριστώ, πάντα με τον καλό λόγο είσαι...σε καληνυχτίζω στέλνοντας δυο γλυκά φιλιά.

ΥΓ.Το παραμύθι το χρωστάς διπλό...δεν το ξεχνάμε εντάξει?

mmexer είπε...

Ωραία επιλογή ποιήματος!!! Αρκεί να ξυπνήσει κανείς...

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ mmexer Δεν περιμένω να "ξυπνήσει"
κάποιος μέσα από το μπλοκ αυτό.
Όσοι το επισκέπτονται μέχρι στίμης είναι όλοι τους υποψιασμένοι και έχουν βάλει....αφύπνιση.
Το θέμα είναι να ξυπνήσουν τα άλλα πλάσματα του δάσους που κοιμούνται με τα μάτια ορθάνοιχτα
Σ ευχαριστώ για την συγκατάβαση πάραυτα...

dyosmaraki είπε...

Ενα από τα αγαπημένα μου ποιήματα!
Πρόσκληση δεκτή!!!
Νέοι στίχοι ως απάντηση της πρόσφατης κοτσυφίστικης συνομιλίας αναρτήθηκαν ήδη....

cynical είπε...

παιδιά, για το τί αντιστεκόμαστε; Για την πρόσφατη σκατοκατάσταση, ή για κάποιο γενικότερο σκοπο;
Αν μου διευκρινήσετε να συμμετάσχω κι εγώ.

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Αγαπημένο dyosmaraki ευχαριστώ
Σ ευχαριστώ για το σχόλιο, την αποδοχή της πρόσκλησης που σου έκανα,
μα πιο πολύ για το ωραίο ποίημα που ανάρτησες στο μπλοκ σου(ήρθα πριν λίγο και το διάβασα)
Σε φιλώ, τσίου.....

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ cynical, η πρόσφατη σκατοκατάσταση
όπως πολύ σωστά ονόμασες, είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας, που λόγο του μεγέθους της δεν έχει βρεθεί ακόμα η άλλη της άκρη.
Αν και καθυστερημένα λοιπόν σου κάνω πρόταση κι εσύ με την σειρά σου να αντισταθείς....με ένα ποίημα!!!
Καλησπέρες και πολλά φιλιά σου στέλνω τσίου....

mamma είπε...

Το ποίημα που διάλεξες είναι αριστούργημα.
Εκτός από ωραίες μουσικές λοιπόν διαλέγεις και ωραία ποίηματα.
Πολύ ενδιαφέρουσα η φωλιά σου, γι' αυτό άλλωστε έχει πάντα τόσο κόσμο!

:-)))

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ mamma είσαι πολύ καλή μαζί μου!!!
Σ ευχαριστώ...
ΥΓ. 1 Να υποθέσω από την απάντησή σου ότι δεν θα πάρεις την σκυτάλη για συνέχεια???
ΥΓ. 2 Πολλα φιλιά...

Surrealist είπε...

Εξαιρετικό το ποστ, κύριε!

Ζαλοκώστας Γεώργιος
«Ο ποιητής»

Ὕπνο δὲν βρίσκει ἡ συμφορά. Τρεμουλιαστὰ στὴ ῥάχη
Ὁ αὐγερινὸς φωτοβολεῖ·
Ἀκόμα οἱ λόγγοι εἶναι θολοὶ
Καὶ τὰ βουνὰ καὶ οἱ βράχοι.

Τὰ χόρτα πίνουν τὴ δροσιὰ τῆς νύχτας, καὶ τ' ἀηδόνι
Χύνει κελάδημα γλυκὸ,
Καὶ ἕνα ἀγεράκι μαλακὸ
Τὸ κῦμα χαρακόνει.

Νεράϊδες, ποῦ δὲν φαίνονται, χρυσᾶ στεφάνια πλέκουν
Εἰς τοῦ βουνοῦ τὴν κορυφή·
Σὲ αὐτὴν τὴν ὥρα τὴν κρυφὴ
Ἀγγέλοι παραστέκουν.

Ὥρα γλυκειὰ τῆς χαραυγῆς, ποῦ ἡ φύσις βαλσαμόνει
Καὶ ἄνθη καὶ φύλλα καὶ κλαδιά…
Χαρὰ σὲ ἐκείνη τὴν καρδιὰ
Ποῦ δὲν τὴν δέρνουν πόνοι!

Σιμὰ στὴ βρύση ποιητής, νιὸς ἄμοιρος, κυττάζει
Τῆς γῆς τὴν ὄψη τὴ θολὴ,
Καὶ μὲ τὴν ἐρημιὰ μιλεῖ
Καὶ συχνοαναστενάζει.

- Ἄχαρη νύχτα, ἡ ὄψη σου ὁμοιάζει τῆς ψυχῆς μου.
Ὤ, πῶς μ' ἐμάγευες, ὢ πῶς
Σὲ εὕρισκα πρῶτα χαρωπὸς
Στὸ πλάγι τῆς καλῆς μου!

Ἄκω στὰ δένδρα πῶς λαλοῦν πουλιὰ ζευγαρωμένα,
Καὶ ἐγὼ - ταλαίπωρος ἐγώ! -
Φάντασμα κ' ἴσκιο κυνηγῶ
Σὲ δάση ἐρημωμένα.

Κ' ἦταν τὰ δάση αὐτά ποτε παράδεισος ἐμπρός μου,
Καὶ αὐτὴ ἡ βρυσοῦλα ἡ δροσερή.
Μωρὸς ἐκεῖνος ποὺ θαῤῥεῖ
Εἰς τὰ καλὰ τοῦ κόσμου!

Ἀπ' ὄνειρα ἐπλανέθηκα καὶ ἐπίστευσε ἡ καρδιά μου
Εἰς εὐτυχίες οὐρανοῦ.
Πέτε, κοτσίφια τοῦ βουνοῦ
Ἐσεῖς τὰ βάσανά μου.

Ναί! καὶ ἂν κἀνένα ἀπὸ τ' ἐσᾶς τὴν ὀρφανιά του κλαίγῃ
Καὶ γιὰ τὸ ταῖρί του πονῇ,
Μὲ τὴ λεπτή του τὴ φωνὴ
Τὴν ὀρφανιά μου ἂς λέγῃ

Χρύσω τὴν λέγαν· ἔλαμπε στὰ κάλλη καὶ στὴ νεότη,
- Ἐγὼ εἶχα αὐτὸν τὸν θησαυρό-
Βασίλισσα ἦταν στὸ χορὸ,
Στὴν ἐκκλησιὰ ἦταν πρώτη.

Τὰ φρύδια της σὰν νάητανε γραμμένα μὲ κονδύλι.
Δὲν εἶχαν ταῖρι πουθενὰ
Τὰ μάτια της τὰ γαλανὰ,
Τὰ κοραλλένια χείλη.

Καὶ ἡ νεότη της τί ὠφέλησε, τί ὠφέλησεν ἡ χάρις
Στὴν ἄδικη τὴ μοῖρα ἐμπρός;
Τὴν εἶδε ὁ Χάρος ὁ σκληρὸς,
Ὁ ψυχοκυνηγάρης.

Ὤ! σεῖς ποῦ τὴν γνωρίσατε, βρύσαις, πουλιὰ καὶ κρίνοι,
Μὴ μὲ ὀνομάζετε σκληρὸ,
Ἂν εἰς τὸν κόσμο αὐτὸν μπορῶ
Νὰ ζῶ χωρὶς ἐκείνη.

Στὴν γῆν αὐτὴ, ποῦ σέρνομαι λείψανο ἀχνὸ καὶ βάρος,
Θέλω ἡ ψυχή μου νὰ καῇ,
Γιατὶ εἶναι κόλαση ἡ ζωὴ
Καὶ πανηγῦρι ὁ Χάρος. -

Τἄκουσε ὁ Χάρος. Μιὰ φορὰ δὲν ἄνθισαν ἀκόμα
ᾙ ἀμυγδαλιαῖς τῆς ἐξοχῆς,
Καὶ ὁ νιὸς κοιμᾶται ὁ δυστυχὴς
Στῆς Χρύσως του τὸ χῶμα.

Στὸ μνῆμα τὸ ζευγαρωτὸ δυὸ δένδρα φυτεμμένα
Τὸ χῶμα ἰσκιώνουν μυστικὰ,
Καὶ ὁπόταν ἄνεμος βογκᾷ
Φιλιοῦνται ἀδελφωμένα.

Την καλημέρα μου!

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ Surrealist ευχαριστώ πολύ καλή μου
Σ ευχαριστώ και για το ποιητικο σου σχολιο και περισσότερο για τον παρακατω στοιχο


Ἀπ' ὄνειρα ἐπλανέθηκα καὶ ἐπίστευσε ἡ καρδιά μου
Εἰς εὐτυχίες οὐρανοῦ.
Πέτε, κοτσύφια τοῦ βουνοῦ
Ἐσεῖς τὰ βάσανά μου.

Φιλιά...τσίου

mamma είπε...

Καλησπέρα στην φωλιά και στον καλό τον κόσμο.

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Surrealist γράψε λάθος
*στίχος
κεκτημένη ταχύτητα λάθος ποίησες

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ mamma
Καλησπέρα και σε σένα mamma
που μας ομορφαίνεις το δάσος με την παρουσία σου!!!

cynical είπε...

Καλό το ποίημα καλέ μου Καραφλοκότσυφα, αλλά το πράγμα θέλει πιο δυναμικές απαντήσεις. Θεαματικές διαμαρτηρίες και όχι σιωπηρές. Εδώ γίνεται ο χορός της αρκούδας κι όλα αυτά με δικά μας χρήματα.

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ cynical
Συμφωνώ και επαυξάνω επί του σχολίου σου και είμαι ανοιχτός σε ιδέες επί του θέματος.
Το κακό ουσιαστικά χτυπιέται μόνο στη βάση του.
Το θέμα είναι πως, με ποιον τρόπο.
Να έχεις μια καλή μέρα

Roadartist είπε...

Ωραίες επιλογές :)))

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

@ Roadartist
Σε καλωσορίζω στο δασος και
σ ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!!!