Το δάσος του κότσυφα

-Η αλήθεια είναι πως δεν σε έχω ξανά δει στο δάσος μας...
((είπε η κουκουβάγια στον κότσυφα, που κάθισε δίπλα
σε ένα κλαδί για να την βλέπει))
-Με έχεις ξανά δει ((είπε ο κότσυφας)) αλλά δεν ήμουν έτσι και δεν με γνώρισες.
Άλλωστε έχει περάσει καιρός από τότε!
-Όσος καιρός και να πέρασε, όσο και να άλλαξες θα σε θυμόμουνα. Ξέρεις δεν ξεχνώ σχεδόν ποτέ.
Και εσύ δεν είσαι από αυτούς που θα ξεχνούσα!
-Ε τότε γιατί με ξέχασες? ((είπε ο κότσυφας περιπαιχτικά))
-Δεν σε ξέχασα, πως να ξεχάσω κάτι που δεν γνωρίζω?((είπε η κουκουβάγια σχεδόν θυμωμένη))
-Η ουσία είναι ότι τότε δεν ήμουν έτσι όπως είμαι τώρα.....
-Πως ήσουν δηλαδή? ((ρώτησε η κουκουβάγια κάπως ειρωνικά))
-Αν το ήξερα ότι θα μου έκανες τέτοιες ερωτήσεις, δεν θα σου έλεγα καλημέρα...θα πήγαινα στο απέναντι δέντρο να κάτσω μονός μου!!!
-Και γιατί απέναντι μου παρακαλώ? ((ρώτησε με απορία δήθεν η κουκουβάγια))
-Για να δω πως ζει μια κουκουβάγια.
-Και γιατί σε νοιάζει εσένα, πως ζουν οι κουκουβάγιες ε?
-Γιατί έμαθα ότι η ζωή στο τελευταίο της στάδιο.... είναι με αυτή τη μορφή, της κουκουβάγιας!!!
-Ε και???
-Να... θέλω να ξέρω αν θα μου άρεσε αυτή η ζωή, ξέρεις..... σκεφτόμουν να μείνω λίγο ακόμα εδώ στο δάσος!!!
-Και τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις γι αυτό?
-Δεν ξέρω ακριβώς ...κάτι κακό φαντάζομαι!!!
-Αυτό δεν μπορείς να το κανονίσεις μόνος σου κότσυφα , ξέρεις υπάρχουν κανόνες, που μόνο όταν θα είσαι έτοιμος να ζήσεις τη ζωή της κουκουβάγιας, θα καταλάβεις καλά!!!
Το μόνο που σου λέω είναι αυτό... ζήσε όσο καλύτερα μπορείς σαν κότσυφας και όταν θα έρθει εκείνη η ώρα που θα έρθεις σαν κουκουβάγια, δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα για να γίνεις ξανά κάτι άλλο.
Δεν θα το θέλεις άλλωστε!!!
Γιατί η ζωή απ όσο ξέρω, δεν είναι αυτή που γνωρίζουμε σαν όντα του δάσους...η ζωή δεν τελειώνει ποτέ!!!
Μπορεί να σταματάει εδώ σ 'αυτό το δάσος, αλλά αυτό το δάσος δεν είναι το μοναδικό!!!
Ούτε και το τελευταίο!!!!
Και τότε....
ο karaflokotsifas κελάηδησε τσίου