Αγάπη χωρίς τέλος

....κρατούσε το μικρο χεράκι του γιου του, σαν κάτι πολύτιμο,σφιχτά και τρυφερά συνάμα. Περπατούσαν οι δυο τους στο μικρο σοκάκι του χωριού και η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλο έγινε φως και φώτιζε το χωριό ολόκληρο.... 

Απέναντι,στο τέλος του δρόμου ήταν το μικρο μαγαζάκι που πουλούσε αυτές...τις μικρές γαλότσες που πηγαίναν να αγοράσουν...ίδιες με αυτές του μπαμπά....ολόιδιες....ήταν δεν ήταν τότε δυο τρίο  χρονών...κι όμως αυτή η σκηνή δεν έσβησε ποτέ από την μνήμη του. 

Όπως δεν έσβησαν όλες αυτές οι στιγμές που έζησαν οι δυο τους, μόνοι ή ανάμεσα σε άλλους...στιγμές γιομάτες αγάπη, στοργή μα και σεβασμό του ενός για τον άλλο.....

Η απόσταση ποτέ δεν στάθηκε αιτία να ξεχάσουν ο ένας τον άλλο και κάθε φορά που έσμιγαν ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μια ώρα από την προηγούμενη συνάντησή τους.

Άλλες φορές, όταν μέναν μαζί και αντάμωναν,ήταν σαν να είχαν να ιδωθούν χρόνια ολόκληρα....

Εκείνη την Πέμπτη δεν πήγε για δουλειά...έτσι χωρίς κανένα λόγο....σηκώθηκε και έστειλε γραπτό μήνυμα ότι δεν μπορούσε να πάει στην δουλειά.

Θα κάθονταν στο σπίτι με τον γιο και την γυναίκα του....έφτιαξε καφέ και άναψε τσιγάρο.

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο όλα είχαν τελειώσει. Ήταν η αδελφή του που έλεγε πως ο μπαμπάς δεν ξυπνούσε.....ήταν Πέμπτη 20 Οκτωβρίου  2011

Όταν έφτασε στο σπίτι τον είδε εκεί....στο κρεβατάκι του ξαπλωμένο να ...κοιμάται....του έκλεισε το στόμα, τον φίλησε στο μάγουλο....και του κράτησε το χέρι σαν κάτι πολύτιμο,σφιχτά και τρυφερά συνάμα...όπως τότε.....

Έφυγε όπως ακριβώς ήθελε...στον ύπνο του...

Σ αγαπώ, η καρδιά μου είναι γεμάτη από σένα ...θα ζεις για πάντα εκεί μέσα ως τη στιγμή που θα ανταμώσουμε και πάλι,του είπε και δεν έκλαψε, μα η καρδιά του ήταν έτοιμη να σπάσει.

Καλή αντάμωση....