
Τα συναισθήματά μου άλλαξαν με μιας...τώρα δεν είχα καθόλου θυμό για τον λύκο....τώρα ένοιωθα θλίψη με το θέαμα... Από την άλλη ο λύκος ήταν μέσα στο νεύρο με την όλη κατάσταση που είχε να αντιμετωπίσει από την μια και από την άλλη το φυσούσε άλλα δεν κρύωνε που τον έπιασαν και τον έδεσαν........σαν σαλάμι!!!
-Μόνος σου είσαι εδώ?
-Βλέπεις κανένα άλλο??? (γρύλισε μέσα από τα δόντια του ο λύκος)
-Και που είναι τώρα αυτοί που σε έδεσαν?
-Έφυγαν....δεν είχαν άλλο χρόνο για μένα είπαν....κι έφυγαν. Ωστόσο, βρίζοντας στην αρχή και γελώντας μετά, μου είπαν πως θα με τακτοποιήσουν οι άλλοι που με ψάχνουν και θα με βρουν εδώ...έτοιμο.
-Μα εσύ...γιατί την πάτησες έτσι φίλε μου? Τι σε έπιασε και ήρθες τόσο κοντά στο χωριό? τι έψαχνες?
-Το δίκιο μου έψαχνα....τόσο βλάκας. Είχα θυμώσει με τους ανθρώπους που κατέστρεψαν σιγά σιγά τα βουνά και τα λαγκάδια...θύμωσα και έκανα το λάθος....ωστόσο το μετάνιωσα....
-Και πολύ πικρά αν κατάλαβα καλά.
-Μια χαρά κατάλαβες....μα μια στιγμή...εσύ ποιος είσαι? Γιατί όλο αυτό το ενδιαφέρον?
-Με λένε karaflokotsifa....σε έψαχνα για να σε πιάσω και να μάθω....για να μπορέσω να καταλάβω.
-Τι πρέπει να κάνω.
-Και δεν έβαλες άκρη ακόμα έτσι? (ρώτησε με πικρία ο λύκος)
-Αντιθέτως φίλε μου....ποτέ δεν ήμουν τόσο σίγουρος για κάτι.
-Τι εννοείς?
-Πρέπει να βρω πρώτα ένα τρόπο να σε ελευθερώσω και μετά κουβεντιάζουμε..... κάθε λεπτό που περνά είναι πολύτιμο...
Ο Άρης και ο mari με βοηθήσανε, με κομμένη την ανάσα, για να μπορέσω να ελευθερώσω τον λύκο.....Όταν τον βγάλαμε επιτέλους από τον πάσσαλο...ο mari ήταν αυτός που τράβηξε και το μεγάλο ζόρι, γιατί ήταν ο μόνος από τους τρεις μας που μπορούσε να βοηθήσει τον λύκο να κουβαλήσει την αλυσίδα. Εγώ με τον Άρη κάναμε πτήσεις και οδηγούσαμε τον λύκο με τον mari σε ασφαλή δρόμο διαφυγής προς τα βουνά.