Χαμενος χρονος...

...κάποιες φορές αισθάνομαι τόσο ευάλωτος, γιατί νοιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό που θα ήθελα ή αυτό που ίσως να έπρεπε να κάνω...Τότε νομίζω πως είναι καλύτερα να απομακρύνομαι απο τους άλλους, γιατί δεν θέλω να τους μεταφέρω την δική μου απόγνωση...την δική μου ήττα.
(σιγομουρμούρισε ο karaflokotsifas στη κουκουβάγια, που ακολούθησε το κοτσύφι όταν αυτό πέταξε μακριά από τα άλλα πλάσματα του δάσους)
-Μην είσαι τόσο αυστηρός karaflokotsifa με το εαυτό σου...εξάλλου νομίζω ότι αυτές οι σκέψεις δεν σε βοηθούν και τόσο...
-Ξέρεις....ποτέ δεν ήμουν αυστηρός με τον εαυτό μου...απαιτητικός...ναι είμαι,άλλα όχι αυστηρός.
Ίσως και γι αυτό κάποιες φορές να σφυρίζω αδιάφορα όταν όλα τα πλάσματα τρέχουν πανικόβλητα και κάποιες άλλες φορές,όπως τώρα που όλοι είναι μέσα στην τρελή χαρά,εγώ τα βλέπω όλα μαύρα και άραχνα!
Ξέρεις...σήμερα είμαι έτσι γιατί είδα να παίζουν λίγο πιο κάτω από δω καμιά ντουζίνα μικρά σπουργίτια...τόσο χαρούμενα, τόσο παθιασμένα.
Τα γέλια τους και τα παιχνίδια με έκαναν να χαμογελώ...με έκαναν να νοιώθω σαν μικρο πουλάκι.
-Και τι μ αυτό karaflokotsifa? Μη μου πεις πως μελαγχόλησες γιατί περάσαν τα χρόνια!!!
-Ξέρεις καλά πως δεν ειναι αυτό.
-Με το τσιγκέλι σου τα βγάζω σήμερα παλιοκότσυφα (είπε η κουκουβάγια προσπαθώντας να τον κάνει να γελάσει) θα μου πεις τι έγινε τελικά?
-Λίγο πιο κάτω ένα μικρο θλιμμένο σπουργιτάκι που κάθονταν μόνο του έβλεπε τα άλλα να παίζουν.
Το ρώτησα γιατί δεν παίζει με τα άλλα...με κόπο μου απάντησε θλιμμένα, πως δεν το έπαιζαν τα άλλα σπουργιτάκια...δεν το ήθελαν στα παιχνίδια και στην παρέα τους.
Τότε θύμωσα...το πήρα μαζί μου και το πήγα ανάμεσα στα άλλα σπουργίτια και τα ρώτησα γιατί δεν το κάνουν παρέα. Δεν υπήρχε βέβαια κανένας λόγος...τότε τους ζήτησα να πάρουν στην παρέα τους το μικρο θλιμμένο σπουργίτι μην μπορώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου...δεν θυμάμαι τι τους έλεγα...άλλα έπιασε!!! Σε λίγα λεπτά καθόμουν και κοιτούσα το μικρο σπουργιτάκι, να παίζει με τα άλλα και να γίνεται ένα μαζί τους στις φωνές και στα γέλια....
-Κατάλαβα...(είπε η κουκουβάγια)
-Δεν κατάλαβες καλά..μετά από λίγο ενώ είχα χαζέψει με τα καμώματα των σπουργιτιών, πέρασε από μπροστά μου ένα γέρικο σπουργίτι...ήταν τόσο γερασμένο που δεν μπορούσε να πετάξει καλά καλά. Έκατσε λίγο πιο κάτω από εκεί που καθόμουν και άρχισε να κλαίει...Πέταξα δίπλα του και το ρώτησα τι έχει...κι αν μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω.
-Και τι σου είπε? (ρώτησε η κουκουβάγια με απορία)
-Ότι αυτά ήταν δάκρυα χαράς,μα και λύπης. Χαράς γιατί ανάμεσα στα σπουργίτια που έπαιζαν ήταν το πιο μικρο μωρό του γιου του...και λύπης γιατί τώρα που συνέβαιναν όλα αυτά εκείνος ένοιωθε πως ήρθε η ώρα για να φύγει....
-Ετσι ειναι ο κύκλος της ζωής karaflokotsifa...το ξέρεις και πολύ καλα μάλιστα...τι σε κάνει τόσο σκεφτικό και θλιμμένο λοιπόν?
-Η ενδιάμεση πορεία φίλη μου...η διαδρομή από τα παιδικά χρονια στα τελευταία...Συνήθως τα παιδιά και οι γέροι μας προξενούν μια συμπάθια...τα παιδιά πολύ περισσότερο...ετσι δεν ειναι?
-Ετσι ακριβώς!!!
-Γιατί να μην νοιώθουμε ετσι και στην ενδιάμεση διάρκεια της ζωής τότε?
-Εννοείς στα χρονια που υπάρχουν από τα παιδικά έως αυτά του γήρατος ε?
-Ναι...αυτό το μικρο παιδάκι που μας προξενεί τόσο μεγάλη συμπάθεια σήμερα,σε λίγα χρονια θα ειναι ένας ενήλικας που θα μας αφήνει παντελώς αδιάφορους...μεχρι να φτάσει στα χρονια της τρίτης ηλικίας. Ίσως αν τον δούμε τότε να νοιώθει αδύναμος να νοιώσουμε και πάλι στοργή,συμπάθεια για αυτόν...δεν ειναι κρίμα ?
-Μεγάλο κρίμα karafflokotsifa.
-Ακόμα μεγαλύτερο για μας καλή μου φίλη.
-Τώρα καταλαβα karaflkotsifa...τώρα καταλαβα ακριβώς!!! Τι μπορεί να κάνει και τι να πει κάποιος φίλε μου γι αυτό?


-Τσίου...και πάλι τσίου!!!!