Η μαγεία που χάθηκε

...Τώρα για άνθρωπο μιλάμε...ή για τον καραφλοκοτσυφα? (Ρώτησε ο παπαγάλος με απορία)
-Μην είσαι τόσο βιαστικός (αποκρίθηκε ο κότσυφας) όλα στην ώρα τους παλιέ μου φίλε.
Που είχαμε μείνει?
-Ότι στο τέλος μπορεί να μην ήταν αυτός που είχε απαντήσεις για όλα...άλλα είχε όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που ο ίδιος είχε κάνει........... (απάντησε η κουκουβάγια)
Α!!! ναι.....ωστόσο για να μπορέσει να καταλάβει το μάθημά του έπρεπε να φτάσει στο τέλος...
Για να φτάσει όμως στο τέλος, πέρασε από σαράντα κύματα.
-Κάτι μου θυμίζει αυτό (είπε η κουκουβάγια χαμογελώντας με νόημα)
-Ο δρόμος του μοιάζει με όλων των άλλων...γι αυτό...(είπε ο καραφλοκότσυφας)...αφού έκανε τα πάντα για να φτάσει κάπου....όταν τα κατάφερε...ξαναγύρισε πίσω...έτσι απλά χωρίς κανένα λόγο.
-Τι είχε καταφέρει καραφλοκοτσυφα? (ρώτησε η τσουκνίδα το κοτσύφι)
-Είχε βρει την εσωτερική του γαλήνη....είχε έναν άλλο τρόπο να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους...ακόμα και με τα πλάσματα που δεν είχε την ίδια γλώσσα επικοινωνίας ... δέντρα, πουλιά,γατιά,σκυλιά....τα πάντα...όλα γύρω του ήταν αρμονικά!!!
-Αυτό μοιάζει σαν μαγεία.... (ψέλλισε ο παπαγάλος)
-Και είναι σαν μαγεία φίλε μου....μια δύναμη που όλα τα πλάσματα κατέχουν άλλα...δεν το γνωρίζουν...η ακόμα χειρότερα, δεν πιστεύουν στην μαγεία και έτσι χάνουν αυτή τους την δυνατότητα.
Είχε καταφέρει από κάποια στιγμή και μετά,να φτάνει μια σκέψη του για να έχει οτιδήποτε ήθελε.
Αρκούσε να σκεφτεί πως κάτι έπρεπε να γίνει...και αυτό γίνονταν.
Έτσι απλά.
-Μπορούσε να σκεφτεί απλά δηλαδή να σπάσει το φτερό του ο κόρακας και έσπαγε? (ρώτησε ο παπαγάλος)
-Δεν ξέρω...γιατί δεν είχε σκεφτεί κάτι αρνητικό εκείνη την εποχή...δεν έκανε αρνητικές σκέψεις άρα ούτε και πράξεις αρνητικές.
-Και τι τον έκανε να αλλάξει καραφλοκοτσυφα? (ρώτησε η κουκουβάγια)
-Η βεβαιότητα που είχε πως τελικά όλα ήταν αλήθεια....ότι αν κάποιος ήθελε μπορούσε να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του....να μπει στο σωστό μονοπάτι και να γνωρίσει την αλήθεια και να ζήσει μ αυτή....ωστόσο αυτός ότι είχε καταφέρει, ήταν απειροελάχιστο μπροστά σε αυτά που μπορούσε και το γνώριζε.
Ωστόσο για να φτάσει ως εκεί είχε κοπιάσει πολύ...είχε δώσει τις μάχες του και είχε κουραστεί.
Έτσι αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα και σιγά σιγά σταμάτησε να κάνει αυτά που έκανε για να τα καταφέρει,έχοντας την βεβαιότητα,πως θα μπορούσε να επανέλθει αμέσως εκεί που είχε μείνει...