μια φορά κι ένα καιρό...

...που λέτε, σ'ενα μέρος μακρινό, γεννήθηκε ενα αγοράκι...σκούρο, μελαχρινό...ένα τοσοδούλη μωράκι!
Οι γονείς του, ήταν ευτυχισμένοι απο την παρουσία του και αυτό το εισέπραξε με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή και ετσι, ο κόσμος του ήταν ένας κόσμος μαγικός...ονειρεμένος.
Παρ'ολα αυτά, ήταν παράλληλα και ένας κόσμος σκληρός και τεράστιος. Ένας κόσμος χωρίς αρχή και τέλος, που για να τον κατανοήσει θα έπρεπε πρώτα να τον εξερευνήσει.
Ετσι σιγά σιγά, ανάσα την ανάσα...πρώτα ερποντας σαν φίδι, μετά σαν ακροβάτης, άρχισε να κατακτά τον χώρο γύρο του, ώσπου κάποια στιγμη ξέχασε απο που είχε έρθει,ποιος ήταν, άλλα και τι είχε έρθει να κάνει!
Αυτά που μάθαινε του φαινόντουσαν τόσο συναρπαστικά και κάθε τι νέο ήταν γι αυτόν ένας νέος κόσμος...μια νέα περιπέτεια!
Ο καιρός περνούσε άλλοτε αργά και βασανιστικά και άλλοτε γοργά σαν νεράκι και το μωρό έγινε παιδί, το παιδί έφηβος, άντρας!
Αυτά που είχε μάθει, άλλοτε χωρίς κόπο και άλλοτε με πολύ βάσανο και ζόρι, τον ειχαν κάνει να ειναι όχι ο κύριος του κόσμου του, άλλα ένας ικανός παρατηρητής....ένας άνθρωπος που κάπου ήθελε να φτάσει....
Σπούδασε σε σχολεία και σχολές...μα την αληθινή γνώση την ξεσκέπασε μόνος του...η καλύτερα σχεδόν μόνος του, μιας και άλλοτε είχε κάποιο δάσκαλο και άλλοτε ήταν δάσκαλος ο ίδιος.
Στο τέλος μπορεί να μην ήταν αυτός που είχε απαντήσεις για ολα...άλλα είχε όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που ο ίδιος είχε κάνει...........

Ακουσα καλα???

....δεν το χωράει ο νους μου.....δεν γίνετε αυτό!!!(είπε ο παπαγάλος με φωνή τρεμάμενη) αυτός δεν είναι ο karaflokotsifas...ο γιος του μπορεί να είναι...ο karaflokotsifas πάντως δεν είναι...
Δεν μπορώ να πω βέβαια...του μοιάζει...δηλαδή τι του μοιάζει...φτυστός είναι...
Άλλα δεν είναι αυτό το κότσυφι...o...karaflokotsifas!!!
(είπε ο παπαγάλος κλείνοντας με δύναμη τα φτερά του )
-Γιατί είσαι τόόόοοσο σίγουρος πως δεν είναι ο karaflokotsifas αυτός?
(ρώτησε τον παπαγάλο η κουκουβάγια)
-Μα....πως δεν το βλέπετε κι εσείς κι εσείς αυτό??? Είναι πολύ μικρός αυτός εδώ, για να είναι ο karaflokotsifas....(είπε ο παπαγάλος με αγανάκτηση)
-Πάντα έδειχνα νεότερος φίλε μου (είπε ο karaflokotsifas και ξέσπασε σε ένα δυνατό γέλιο που παρέσυρε όλα τα πλάσματα σε γέλια μέχρι δακρύων)
Η αλήθεια είναι οτι ο χρόνος σταμάτησε για μένα... σ αυτή τη διάσταση τουλάχιστον, ενώ για σας όχι.
-Δηλαδή? τι θες να πεις? πως εσύ ήσουν αλλού? Σε άλλη...διάσταση???
(ρώτησε η τσουκνίδα)
-Ναι....και εσύ έχεις κατα καιρούς αλλάξει διαστάσεις, μορφές, τόπους...όλοι μας το κάνουμε αυτό...το θέμα είναι αλλού ωστόσο...
-Που είναι το θέμα karaflokotsifa? (ρώτησε η κουκουβάγια ξαφνιασμένη)
-Ότι αυτή τη φορά....τα θυμάμαι όλα!!! Δηλαδή, τα θυμήθηκα σε ένα όνειρο και όταν ξύπνησα ήρθα εδώ...στο δάσος μας....στο σπίτι μου!!!
-Τι όνειρο ήταν αυτό φίλε μου? (ρώτησε η κουκουβάγια το κοτσύφι)
-Ήταν ενα όνειρο που κράτησε μια ολόκληρη ζωή...κάποια νύχτα έπεσα για ύπνο στην φωλιά μου και όταν ξύπνησα ήμουν ένα πλάσμα διαφορετικό...
-Δηλαδή? τι εννοείς??? (ρώτησε ο παπαγάλος) τι διαφορετικό? τι πλάσμα?
-Ήμουν άνθρωπος...ένας άνθρωπος.
-Άνθρωπος ???????? (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
-Ναι άνθρωπος....άνθρωπος που είχε ξεχάσει απο που ήταν η καταγωγή του...άλλα δεν είχε και ιδέα τι τον περιμένει...
-Karaflokotsifa...άρχισε να μιλάς....παρ΄τα από την αρχή... (είπε η κουκουβάγια) μην μας κρατάς σε αγωνία.
-Ναι!!! ξεκίνα να μιλάς είπαν τα πλάσματα με μια φωνή.
-Σιγά σιγά....να πάρω μια ανάσα (είπε το κοτσύφι)
-Μία έτσι? είπε ο παπαγάλος. (κάνοντας τους όλους να γελάσουν)
-Τσίου...τσίου....