Τίποτα δεν είναι τυχαίο...

...φίλοι μου...αυτή η υπόθεση δεν είναι τόσο απλή όσο η απελευθέρωση του καναρινιού. Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες για μια τέτοια αποστολή...Θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη και θα έχει σίγουρα πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, από κάθε άλλη αποστολή που έχουμε αναλάβει ως τώρα. Όπως καταλαβαίνετε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την κόπωση, τον χρόνο,τον άνθρωπο και κυρίως τον χώρο...μιας και θα δράσουμε σε μέρη άγνωστα σε μας και ίσως αφιλόξενα. Είναι πολύ πιθανό να τραβήξουμε την προσοχή, μιας και θα υπάρχουν άνθρωποι παντού και δεν θα μπορέσουμε να τους ξεγελάσουμε όπως στην φάρμα, τραβώντας τους την προσοχή προς μια αντίθετη κατεύθυνση. Εδώ το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να περάσουμε εντελώς απαρατήρητοι! (είπε η κουκουβάγια στα πλάσματα του δάσους που άκουγαν με μεγάλο ενδιαφέρον άλλα και κομμένη την ανάσα)

-Και πως το έμαθες εσύ αυτό (ρώτησε η τσουκνίδα τον karaflokotsifa) αυτό κι αν είναι απίθανο!
-Τίποτα δεν είναι απίθανο τελικά...(είπε ο κότσυφας)...κι αν υπάρχουν λίγες πιθανότητες για να συμβεί κάτι, κάποτε μπορεί να ευδοκιμήσουν οι συνθήκες και αυτό να συμβεί. Από την άλλη θεωρώ πως τίποτα δεν είναι τυχαίο...το θέμα είναι να θέλουμε εμείς να αρπάξουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται και να εξαντλήσουμε τις όποιες πιθανότητες έχουμε για να κάνουμε αυτό που θέλουμε.
-Ναι...άλλα δεν μας είπατε πως μάθατε για την παπαγαλίνα...ότι ταξιδεύει προς το μεγάλο λιμάνι και ότι θα μείνει εκεί το καράβι που είναι φυλακισμένη, για μια βδομάδα περίπου (είπε η τσουκνίδα που δεν ικανοποίησε την περιέργεια της από την απάντηση του karaflokotsifa)
-Η ιστορία ξεκίνησε όταν ο παπαγάλος, μας έλεγε το πως έφτασε στο δάσος, όταν τον χώρισε από την παπαγαλίνα του ο ναύτης που τους είχε στο καράβι και τους δυο μαζί...Άλλα καλύτερα να μας τα ξαναπεί ο ίδιος,για να τα ακούσουν όλοι αυτή την φόρα (είπε το κοτσύφι)
-Ζούσα με την παπαγαλίνα από τότε που γεννήθηκα (είπε ο παπαγάλος) ακόμα κι όταν μας έπιασαν εκείνη την καταραμένη μέρα οι άνθρωποι στο δάσος που ζούσαμε, δεν μας χώρισαν πότε. Ίσως γιατί η αγάπη που νοιώθαμε ο ένας για τον άλλο, ήταν τόσο δυνατή, που γίνονταν αντιληπτή από όλους. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ζούσαμε σε κάποιο μέρος που υπήρχαν διάφορα πλάσματα του δάσους, φτιαγμένο από τους ανθρώπους που μας έπιασαν με σκοπό να μας δώσουν σε όποιους μπορούσαν να πληρώσουν για να μας αγοράσουν. Όλα τα πλάσματα σχεδόν, ήταν δυστυχισμένα σ αυτό το μέρος...άλλα όχι εμείς...γιατί είχαμε ο ένας τον άλλο και όπου κι αν ζούσαμε ήταν παράδεισος για μας. Στο μέρος αυτό ζήσαμε για χρόνια πολλά. Ίσως γιατί οι άνθρωποι που μας κρατούσαν εκεί μας αγάπησαν ή...δεν ξέρω κι εγώ γιατί!!! Δεν με ενδιέφερε άλλωστε να μάθω τον λόγο που ενώ όλοι έμπαιναν για να μας δουν, στο τέλος αγόραζαν κάποιο άλλο πλάσμα που βρίσκονταν εκεί, μαζί με μας!!!
-Κάποιο πρωί, ένας ναύτης που ήρθε μας πήρε στο καράβι του και τους δυο!!! Μαζί του ζούσαμε πολύ καλύτερα...ο ναύτης μας αγαπούσε πολύ(όπως και όλοι στο καράβι) μας μιλούσε συνέχεια και μας έμαθε πολλές λέξεις και τραγούδια αγάπης....Χρόνο με τον χρόνο αποκτούσαμε όλο και περισσότερη ελευθερία κινήσεων, και κυκλοφορούσαμε στο καράβι ελεύθεροι...ήταν χρόνια ευτυχίας και δεν θα τα ξεχάσω πότε!!! Η ζωή μας είχε φερθεί τόσο καλά..ως εκείνη την στιγμή...την στιγμή που ο ναύτης μας έβαλε σε δυο κλουβιά..Δεν μπορούσε ποτέ να μου περάσει από το μυαλό αυτό που θα συνέβαινε...Ο ναύτης είχε υποσχεθεί σε έναν αδερφικό του φίλο, πως αν κάποτε χώριζαν οι δρόμοι τους, θα του έδινε έναν από μας για να έχουν κάτι κοινό που αγαπούν...κάτι που θα τους έδινε την εντύπωση ότι είναι ακόμα μαζί.
Ο αποχωρισμός ήταν δύσκολος για όλους...μα πιο πολύ για μένα και για την παπαγαλίνα, που από τον παράδεισο βρεθήκαμε ξαφνικά στην κόλαση...Ο φίλος του ναύτη πήρε την παπαγαλίνα μου κι εγώ έμεινα στο καράβι φυλακισμένος για καιρό...δεν μιλούσα πια σε κανένα...και τότε ο ναύτης σκέφτηκε πως θα μπορούσε να με βγάλει από το κλουβί(στην αρχή) και μετά από την καμπίνα του. Έτσι σκέφτηκε πως θα μου έφτιαχνε την διάθεση.
Μετά από λίγο καιρό, κυκλοφορούσαμε όπως παλιά...αυτός κι εγώ παντού,ακόμα και στο κατάστρωμα με είχε επάνω στον ώμο του. Η αγάπη του για μένα ήταν μεγαλύτερη από αυτή που είχε για την παπαγαλίνα μου,γι αυτό κράτησε έμενα κοντά του. Κι εγώ τον αγαπούσα, όμως το μυαλό μου ήταν συνεχώς στην αγαπημένη μου... Έτσι όταν βγήκαμε στο πρώτο λιμάνι πέταξα μακριά του αρχίζοντας να ψάχνω όπου μπορούσα για την παπαγαλίνα μου. Ταξίδεψα έτσι μόνος ψάχνοντας, για χρόνια πολλά, ως την στιγμή που βρέθηκα σ αυτό εδώ το δάσος.
Τότε κάτι με έκανε να σταματήσω(για λίγο όπως είπα στον εαυτό μου)το ψάξιμο και να ξεκουραστώ . Τα υπόλοιπα λίγο πολύ τα ξέρετε όλοι σας.
-Πολύ συγκινητική ιστορία δεν ξέρω τι να πω...άλλα ακόμα δεν κατάλαβα πως μάθατε ότι η παπαγαλίνα θα έρθει σε λίγες ήμερες στο μεγάλο λιμάνι και ότι θα είναι εκεί για μια βδομάδα? (ξαναρώτησε η τσουκνίδα απορώντας)
-Όταν ο παπαγάλος μας έλεγε την περιπέτειά του αυτή, ήταν εδώ η Γλαρένια ...αυτή σε ένα ταξίδι της στα ανοιχτά, βρήκε την παπαγαλίνα επάνω σε ένα καράβι που έρχεται προς το μεγάλο λιμάνι και θα κάτσει σ αυτό το λιγότερο μια βδομάδα!!! (είπε η κουκουβάγια στην παρέα που είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα)
-Και τι θα κάνουμε τώρα? (ρώτησε το Δυοσμαράκι γεμάτο αγωνία)
-Πρέπει να καταστρώσουμε ένα σχέδιο για να βοηθήσουμε την παπαγαλίνα να αποδράσει και να έρθει να ζήσει με το παπαγάλο της άλλα και με όλους εμάς εδώ στο δάσος(είπε η κουκουβάγια)
-Ας μην χάνουμε χρόνο...σας παρακαλώ!!!( είπε ο παπαγάλος με χαρά)

-Ε....τότε τσίου!!!