Τα μάτια της λύπης

Περπατούσα με αργά βήματα μα η σκέψη έτρεχε γρήγορα
σε σένα...εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στην γη και μετά πίσω, ακόμα πιο γρήγορα, σε μια πραγματικότητα που δεν μπόρεσα να αλλάξω ότι κι αν έκανα.
Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα, μα εσύ...εσύ είσαι από τους άλλους...που το πήραν σοβαρά.
Πόσες φορές δεν προσπάθησα να σε κάνω να δεις την ζωή πιο ανάλαφρα?
Μου φαίνεται σαν να ναι χτες που σου έλεγα...γέλα...γέλα πουλί μου, γέλα... μα σου ήταν τόσο δύσκολο να μου χαρίσεις έστω κι ένα χαμόγελο σου.
Σαν χρώμα που ονειρεύτηκα και πια δεν το θυμάμαι ....το χαμόγελο σου....
Οι θόρυβοι του δρόμου με επανέφεραν σε τάξη... το κόκκινο φεγγάρι έλιωνε στην θάλασσα και θαρρείς πως αυτό που ήθελε να κάνει, ήταν ένα κόκκινο λιμάνι, θλιμμένο κι αυτό σαν και σένα.
Το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχεται,
μου είπες κι έπνιξες την θλίψη σου μέσα σε θάλασσες τεκίλα και μου έδωσες να πιω κι εγώ από την δική σου θλίψη.
Ακόμα και τώρα με κερνάς από την θλίψη σου...απ αυτήν εχω μεθύσει και σήμερα κι όμως, θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης να μου χαμογελάνε.
Και τι δεν θα έδινα για να σε ξαναδώ να γελάς,να γελάς και τα μάτια σου να γελούν κι αυτά
και να κλαίνε με δάκρυα χαράς.
Ακόμα σε θυμάμαι να μου γελάς κι αυτό με κρατάει...αυτό με κάνει να στέκομαι όρθιος δίπλα σου.
Ακόμα σ αγαπάω, μα εσύ, αρνείσαι με πείσμα να ζήσεις σαν παιδί κι ζωή, μας προσπερνά και χάνεται και παίρνει από μας κάθε τι ωραίο.
Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς μα εσύ το ξέρεις αυτό καλύτερα.
Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι, για να λες υπομονή κι εσύ μου λες να μην βιάζομαι.
Όμως για μένα ειναι αργά να τρελαθώ και ειναι ακόμα πιο αργά, να κάνω υπομονή.
Θα περιμένω άλλες μέρες, μέρες σαν κι αυτές που στην αρχή ζήσαμε.
Θα περιμένω άλλες νύχτες...νύχτες σαν κι αυτές που η αγάπη κι έρωτας, πλημμύριζε την ζωή μας και η θλίψη σε κοίταγε με θυμό και ζήλια κρυφά,
να πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα και τώρα εδώ, σε ξένη αυγή, να συνομιλείς με το φεγγάρι και να μου λες...νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και σκέπασε με, νύχτωσε νύχτα νύχτωσε και παρηγόρησε με...

Οι στίχοι ειναι δανεισμένοι από τους αδελφούς Κατσιμίχα:

Νύχτωσε νύχτα νύχτωσε
Γέλα πουλί μου γέλα
Η μοναξιά του σχοινοβάτη
Το υπόγειο
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
Προσωπικές οπτασίες
Τα χίλια γράμματα
Γυμνή σκιά
Το καλοκαιράκι

Η πρώτη πρόσκληση έφτασε από την ceralex η δεύτερη από την Roadartist
Τους ευχαριστώ και τους δυο για την πρόσκληση που μου έκαναν να παίξω στο
Music Story και καλώ με την σειρά μου τους: marilia Βρασίδας ο κάφρος



Οι κανόνες είναι απλοί:
1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου.
2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες.
3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι.
4. Αν μπορείς συνοδεύεις την ανάρτησή σου με τους ανάλογους ήχους.

5. Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστοριούλα.



-Κι άλλο μπλογκoπαίχνιδο ? (είπε η κουκουβάγια στον karaflokotsifa)
-Ναι...άλλα πιο δημιουργικό αυτή τη φορά ετσι?
-Ναι δεν λέω...άλλα τους ρωτάς τους άλλους αν θέλουν να παίξουν?
-Λες να μην θέλουν?
-Ξέρω κι εγώ? Τι να σου πω...θα δούμε.

-Ε...τότε τσίου!!!!